FIABE E FAVOLE

  1. La atta r’ mammarossa

Na vicchiaredda stia r’ casa int’a na stanza sola a chianterrènu. Tenìa p’ cumpagnia sulu na atta janca, e li vulìa tanto bbene ca nu’ li facìa mancà nienti. Nu juornu pensavu r’ la fa’ ancora cchiù bella: la lavavu, l’allisciavu lu pilu, l’attaccavu nu nastru nganna e, p’ ccurmatura, pensavu r’ li mette ncuoddu li piezzi r’oru ca tenìa.

Aprivu nu tarraturu e teravu foru l’anieddi, re cullane r’ quann’era giovena, re spille r’oru. Mettivu la atta ngimm’a la tavula e attaccavu a lu nastru na spilla, attuornu a lu cuoddu li mettivu na cullana cu nu ciondulu ca li vattìa mpiettu, li nfelavu n’anieddu r’ brillanti a nu peru r’ nanti… e po’ sulu ca se la mangiava cu l’uocchi.

La atta sentivu lamentà nu attònu ca passava p’ foru e a l’antrasatta zumpavu ngimm’a la funestra e ra ddà miezz’a la via. La padrona curriv’a la porta. Int’a la via la atta nu’ ng’era cchiù. Allora accummenzav’a cchiamà: – Tè qua, muscédda, vien’a la casa!

Ma chi te la rai cchiù? La vicchiaredda l’aspettavu tuttu lu juornu, lassàvu puru la porta aperta, speranne ca prima o roppu turnava. La atta nun turnavu cchiù. E la vicchiaredda chiangìa nun tantu l’oru, quantu la attaredda ca era l’urduma cumpagna ca l’era rumasta.

 

Cuccurucù,

nu’ nge nn’è cchiù!

 

***

(testo italiano)

 

La gatta della nonna

 

Una vecchietta abita in una sola stanza a piano terra. Unica sua compagna, una gatta dal pelo bianco, che lei ama al punto da riservarle ogni forma di accortezza. Un giorno le viene l’idea di  renderla ancora più graziosa: le fa un bel bagno, le pettina il pelo, le lega un nastrino alla gola e, per completare l’opera, pensa di adornarla con le sue gioie.

Apre un cassetto e tira fuori i suoi anelli, le collane del tempo della sua giovinezza, le spille d’oro. Pone la gatta sul tavolo e attacca al nastrino una spilla, avvolge attorno al collo una collana con un ciondolo che le batte sul petto, infila un anello di smeraldi a una zampa anteriore… e poi prende ad ammirarla.

La gatta, però, richiamata dal miagolio di un gattone che passa in strada, all’improvviso balza sul davanzale della finestra e di là salta in strada. La padrona corre alla porta, ma nella strada non c’è. Allora comincia a chiamarla: – Micia, torna a casa, micia.

Ma chi te la dà più? La nonnina l’aspetta tutto il giorno, e lascia anche l’uscio socchiuso nella speranza che prima o poi tornerebbe. Ma la gatta non fa più ritorno. E lei ora non piange tanto le sue gioie, quanto la bestiola che era l’ultima compagna che le era rimasta. 

 

Cuccurucù,

non ce n’è più.